رویکرد چین به سازمان همکاری شانگهای در پرتو سیاست خارجی نوین این کشور (سال‌های 2013 تا 2018)

کاهش رشد اقتصادی چین در سال‌های اخیر و برخی تحول‌ها در نظام بین‌الملل همچون تلاش آمریکا برای تمرکز بر آسیاپاسیفیک موجب شد تا شی‌جین ‌پینگ به‌دنبال پیگیری سیاست خارجی نوینی با ارائۀ مدل‌های نوین اقتصادی باشد. چین نمی‌خواهد در شرق آسیا در محاصرۀ آمریکا قرار گیرد. این کشور برای تداوم رشد خود، طرح‌های جدیدی ارائه کرده است. نمونه‌های آشکار این ابتکارها را می‌توان «بانک سرمایه‌گذاری زیرساخت‌های آسیایی» و «ابتکار یک کمربند یک جاده» دانست. این طرح‌ها و ایده‌های نوین به تحول‌هایی در رویکرد و سیاست چین در برابر منطقۀ آسیای مرکزی و همچنین سازمان همکاری شانگهای انجامیده است. بدین ترتیب، پرسش پیش روی این نوشتار این است که رویکردهای نوین چین چه تأثیرهایی بر رویکرد این کشور نسبت به سازمان همکاری شانگهای داشته است؟ در پاسخ، می‌توان گفت تحول در سیاست خارجی چین سبب شده است تا اقتصاد و در نتیجه تقویت بعد اقتصادی سازمان، اساس رویکرد پکن قرار گیرد. این اقتصادی شدن، موجب ایجاد اختلاف‌هایی با روسیه نیز شده که بیشتر به‌دنبال تقویت بعد امنیتی سازمان است. همچنین در کنار مبارزه با تروریسم، حفظ امنیت سرمایه‌گذاری‌های انجام‌شده با ابتکار «یک کمربند یک جاده» نیز اولویت بالایی یافته است. علاوه براین، رویکرد نوین در سیاست خارجی چین در ابراز تمایل این کشور برای عضویت دائم ایران در این سازمان تأثیرگذار بوده است؛ البته عوامل دیگری نیز در این خصوص نقش‌آفرین بوده‌اند. روش نوشتار توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر آثار و نوشته‌ها و اسناد موجود است.